Welkom in het Pollino National Park - Landschap van de ziel!

In de nabijheid van activiteiten van groot belang zoals schietbaan, wandelen, excursies in het Pollino National Park en raften langs de Lao-rivier, weet het veel toeristen aan te trekken die houden van de natuur en zijn elk jaar gepassioneerd door riviersporten.

Een uniek podium waar het prachtige landschap van de natuur de toeschouwer betovert tussen adembenemende landschappen en majestueuze toppen. Hier domineren de heilige patriarchen, vasthoudende en stille herinnering aan een duizendjarige geschiedenis.

Het Nationaal Park Pollino, met zijn 192.565 hectare uitbreiding, is het grootste nieuw opgerichte beschermde gebied in Italië. Verspreid over Calabrië en Basilicata, wordt het grondgebied van het park - dat 56 gemeenten omvat - gekenmerkt door verschillende bergmassieven die deel uitmaken van de zuidelijke Apennijnenketen: het Pollini-massief, het Orsomarso-gebergte en de bergalpen. Hier, tussen zeer hoge pieken, weven natuur en mens millennial-relaties die het park, opgericht in 1993, bewaart en beschermt onder zijn embleem: de Loricato Pine.

In 2015 werd het park onderdeel van het Europese en wereldwijde netwerk van geoparken onder auspiciën van UNESCO, dat respectievelijk in 2017 en 2021 het Vetusta-beukenbos, Cozzo Ferriero en het Vetusta-beukenbos, Pollinello, omvatte op de transnationale site van de "Oude oerbeukenbossen van de Karpaten en andere regio's van Europa", die ze tot werelderfgoed verklaarden.

Van het kasteel van Isabella Morra tot Valsinni, van de Madonna del Pollino en van de Serra di Crispo tot de Monti di Orsomarso tot de vallei van de ceders, de oude paden leiden naar een wereld van natuurlijke en culturele waarden, die de verlangens en geest van de mens met welzijn bevredigen en hem een beter gevoel geven.
Je wandelt in de schaduw van de beukenbossen van de Bosco Magnano; klim naar de timpa van San Lorenzo, naar de cozzo del Pellegrino, de kas van Ciavole en de Montea; je glijdt over het water van de Peschiera stroom, de kloven van Raganello en Lao en de rivier Abatemarco; het is beschut in de Argentino vallei.
Op de vlakken van Pollino en Novacco, tussen de weiden van grote hoogte, komt het lichaam op adem, ontdoet zich van zorgen, kijkt naar de horizon en herstelt de geest.
De oneindigheid, de stilte, de kleuren, de heldere hemel, de heldere glans van de sterren, in de nacht, in het donker, zonder andere lichten, alles omhult en geeft plezier.
Het grote park is magisch; het is magie door de dolomietrotsen, basalten, kliffen, grotten, glaciale cirques, morene accumulaties, loricate den, symbool van het park, de dennen-beuken vereniging, de steenarend, de wolf, de ree herten en de otter.
De uitgestrektheid van het gebied geeft duizend verrassingen; Duizend verschillende beelden en uitzichten vloeien in de verbaasde ziel, gecadanseerd door de geluiden en ritmes van natuurlijke omgevingen.

Het is een prachtige ontmoeting tussen natuur en mens, een herhaling van gewassen na gewassen, culturen na culturen, een opeenvolging van seizoenen en enten, van migraties en opbrengsten, van hybridisaties en verontreinigingen om de biodiversiteit te vergroten en te verrijken, die de landen, plaatsen, vruchten, zaden, granen, nederzettingen open hebben gemaakt en worden, divers, maar allemaal verankerd aan de natuurlijkheid en identiteit en wortels van het Park.
Het is geschiedenis met paleontologische vondsten, graffiti, overblijfselen uit het verleden; met de overblijfselen van materiële cultuur, etnische groepen, taalkundige eilanden die behoren tot minderheden van Italo-Albanese afkomst; met de dampen van de schoorstenen van oude landhuizen en kleine dorpjes; met planten, orchideeën en wilde pioenrozen en wilde bloemen; met de plaatsen die door de mens worden bewoond; Met grazende kuddes en het plattelandsleven, elders steeds meer onderdrukt en bijna verdwenen, opzij gezet door de moderniteit.

Lucht, water, aarde, licht, geuren, smaken, geluiden vormen een vrije en zuivere natuur, waar angst wordt gedoofd.
Het landschap is eeuwenlang nauwelijks veranderd; de gecultiveerde velden meten nog steeds de vermoeidheid van de bewoners, boeren, herders en ambachtslieden; De ruimtes van het dagelijks leven worden nog steeds gevormd door oude gebruiken.
Het platteland is gekleed in nieuwe kleuren van de verschillende seizoenen; het rust van het lawaai; verfrissing in de koele adem van de wind die bergen en valleien omhult; Les je dorst bij bronnen van helder water met de smaak van de rotsen, van waaruit ze stromen, en van de natuur, die ze heeft gegenereerd.
Het agrarische landschap wordt gekenmerkt door de spontane architectuur van de oude boerenwoningen gemaakt om te schuilen voor de koude winters en gure zomers, om de kinderen en kinderen van hun kinderen te verwelkomen in een geduldige opeenvolging van generaties die elk seizoen met schroom wachten om te genieten van de vruchten en de suggesties van individuele klimaten. Het komt tevoorschijn met de natuurlijke sculpturen van eikenbomen die de hemel uitdagen, met de peer, de amandel, de olijfboom en, inmiddels, de vele braamstruiken, heggen, vele bezems. Het valt op in het teken van steen: de steen van de huizen, van de droge stenen muren van de landweggetjes, van de grenzen van de percelen.

In deze wereld leven we de herinneringen van families met hun groepsfoto's, in zwart-wit, met de ceremonies van hun bruiloften, met de herontdekte plaatsen van de kindertijd, met de plechtige momenten van de processies, met de populaire dansen en de ritmes van doedelzakken, met de kostuums van het verleden; Met slapeloze nachten aan het bivak wachtend op de religieuze riten van de volgende dag op het kerkhof van de kerken in de bergen of in het bos voor de jaarlijkse vieringen van de boomcultussen.
Hier kan iedereen zich een beetje 'kinderen van deze aard' voelen, beschermd door zijn enorme en kostbare staalkaart van endemen en biodiversiteit, tussen natuurlijkheid, landelijkheid en typischheid, tussen originaliteit en echtheid.

Het is het grondgebied van de getuigenissen van het oude Lucania dat met de landengte weg verbond met de Tyrrheense kust, van Cirella, naar de archeologische overblijfselen van Sybaris aan de Ionische Zee; een gebied waar de spoorlijn van Castrovillari naar Laino en Castelluccio doorkruist door de "littorina" tot een paar decennia geleden de komst in de districten van de Pollino van de beschaving van machines aankondigde.

Vandaag de dag tonen de oude stations, de stenen bruggen en tunnels en de Calabrisch-Lucaniaanse spoorlijn, volledig in onbruik na de verlatenheid en ontmanteling, de charme die de afgelopen decennia is opgebouwd, ook van een unieke en avontuurlijke technologische herinterpretatie van het verleden.
Hier bewaart het Pollino National Park de natuur en de mens, ecologieën en traditionele lokale culturen.
Hier blijft de band tussen land en menselijke activiteiten diep en onverbrekelijk en het park bewaart en beschermt het.